|
Zwyczajna historia
tytuł oryginalny:
Jao nok krajok
reżyseria: Anocha Suwichakornpong
czas trwania:
82 min. |
10. MFF Era Nowe Horyzonty - Grand Prix dla najlepszego filmu
MFF Rotterdam 2010 - Tiger Award dla najlepszego filmu
Mumbai Film Festival 2010 - najlepszy reżyser
Transilvania International Film Festival 2010 - Lifetime Achievement Award dla najlepszego filmu
Nieszczęśliwy wypadek zrujnował wszystkie plany Ake, jest przykuty do łóżka, przerażony, nie znajduje oparcia w zdystansowanym ojcu. Jego status - pochodzi z zamożnej rodziny, rozpoczął studia filmowe - w jednej chwili traci znaczenie. Z podobnym rozczarowaniem zmagał się wynajęty do opieki nad nim pielęgniarz Pun. Chciał zostać pisarzem, dziennikarzem, podróżnikiem, ale brak talentu i okoliczności sprawiły, że jego marzenia okazały się nierealne. Pełen rozpaczy bunt Ake spotyka się z pogodnym spokojem Puna, który utratę złudzeń ma już za sobą. Jego współczująca postawa, oparta na wspólnocie doświadczeń, okaże się ratunkiem i furtką dla refleksji o istocie życia, miłości i wolności.
Relacja między dwoma młodymi mężczyznami zostaje wpisana w szerszy kontekst. Prosta, wypełniona ciszą historia, podszyta społecznymi i politycznymi aluzjami, komentuje tajlandzką rzeczywistość, opartą na klasowych podziałach i patriarchalnej strukturze.
O reżyserce:
Anocha Suwichakornpong - jedna z najbardziej obiecujących postaci młodej tajlandzkiej kinematografii. Urodziła się w Tajlandii w 1976 roku, studiowała sztukę i kulturoznawstwo w Wielkiej Brytanii. W 2006 roku ukończyła studia filmowe na Uniwersytecie Columbia (USA). Jej dyplomowy film Graceland (2006) był pierwszym tajlandzkim krótkim metrażem zakwalifikowanym do konkursu festiwalu filmowego w Cannes. Znakiem rozpoznawczym kina Anochy Suwichakornpong stał się brak dosłowności w opowiadaniu o ludzkich emocjach. W Graceland z tajemnicy czyni miłosny fetysz, z delikatnością i wirtuozerią pobudza zmysły widzów, niczego nie wypowiadając na pewno i do końca.Tematem ważnej w jej twórczości, metafilmowej mini-trylogii Like. Real. Love (2008) jest również próba uchwycenia istoty miłości.
Po sukcesie Zwyczajnej historii, Suwichakornpong wzięła udział w realizacji kobiecego nowelowego filmu Breakfast. Lunch. Dinner.
„Wybitny debiut Tajki Anochy Suwichakornpong (...) zaskakuje wnikliwą obserwacją psychologiczną wykraczającą znacznie poza schematyczną doraźność. (...) Utrzymany w poetyce małego realizmu, film niepostrzeżenie zamienia się w symboliczną przypowieść nie tyle o współczesnej Tajlandii, co o ludzkiej egzystencji w ogóle (...). Niezwykle subtelne kino zapowiadające wielką indywidualność reżyserską na miarę Apichatponga Weerasethakula”. Janusz Wróblewski, Polityka
„Niewykluczone, że we Wrocławiu obejrzeliśmy narodziny nowej gwiazdy azjatyckiej kinematografii. Jej film jest metafizyczną refleksją nad światem, a także dyskretnym studium sytuacji politycznej i społecznej Tajlandii”. Rafał Świątek, Rzeczpospolita
Film był także prezentowany w ramach ENH Tournée 2011.
ZWIASTUN (z angielskimi napisami):
